Düşümden arda kalan aklımdaki fotoğraflardan cebimdeki kelimelere…..

tam buldum diyorsun hayatın şekillenmeye başlıyor yeni bir hayat yeşeriyor her şey bir anda güzel olmaya başlıyor... ama bir an da içini bir korku kaplıyor kaybetme korkusu... neden insanlar mutlu oldukları anda kaybetme fikrini yeleştiriyorlar beyinlerine.... neden o zamanı o anı yaşamıyorsun.... güzel olan o an değilmi.... bitecek olsa bile... bile bile o anı yaşasak ya... hayat işte o zaman çok daha farklı olmaz mı?

bak rüzgar esiyor.... bırak kendini... alsın götürsün bu sefer seni... neresi olduğu sorun değil sadece bırak kendini... sadece bu gece için dahi bırak kendini... hisset sadece o ürpertiyi bütün vücudunda... sadece akışına bırak... gözlerini kapat.... hiçbir şey düşünmeden sadece ruhunla birlikte... bedenini unut sadece ruhunu bırak rüzgara... nereye gittiği  önemli değil sadece bırak kendini... bir kez olsun bir şey düşünme sadece sen varsın sadece kendin... bir an için bile olsa bırak kendini... bulutların üzerine çıktığını hisset... yüzüne yansıyan güneşi hisset rüzgarın tenini okşadığını hisset... bir kuş gibi süzül bir martı gibi mesala aç kanatlarını... rüzgarı hisset.... bir an bile olsa hisset......

durdu... çantasını açtı... içinden bir sigara çıkarttı... sigarayı dudaklarına götürdü...(dudakları o kadar güzeldi ki) tekrar çantasına bakıp cakmağını cikarttı...sigarasını yaktı... ve derin bir nefes çekti... çektiği nefesi bir müddet içinde tuttu... ve dudaklarını aralayıp içindeki dumanı içinde biriken ne varsa dışarıya ufledi... gözleri uzaklara daldı... hepsi sadece 10 saniye sürdü sadece 10 saniye... kafasında kimbilir neler vardı... hayatına dair yaşanmışlıklar sevgililer üzüntüler dertler sevinçler hepsi sadece 10 saniye sürdü 10 saniye sadece...

Sana ancak şunu söyleyebilirim. Bir öğüt değil bu. Öğrendiğim yegane şey diyelim. Eğer birini veya bir şeyi seversen, ona senin olan her şeyi vermelisin, hatta sen olan her şeyi. Başkada yapılacak bir şey yok zaten. Sen gerisiyle uğraşma, o alır veya almaz, oda onun sorunu.      Ertürk Akşun

Kolay bir hüzündür gecenin kovuğundan sarkan Ellerindeki paramparça geçmişin sığ bir gövdesidir yolun ortasında Erken bir gülüşe başlarken (tutanabildiğin yalnızca bir gülüş) Ve sanki (kendinden korkan) bir erken bağlanmışlık varoluş ve tükenişin. Bir görüntü anlatır (sanki) bir yolun, bir yoğunluğun ortasında bal rengi kanı Ve ayrılığın ta içinde biriken küllüğüdür özlemin. Eski, hep eski anlatılmamışlıktır defterlerin. Kuruyan su. Kuruyan uykusu. Ve kan yine de bal rengi derbederliğin... Murathan MUNGAN

Çocuk olmak istesemde artık bunun olmayacağını bildiğim içim bu ısrarımdan yavaş yavaş vazgeçiyorum... içindeki çocuk derler ya sanırım artık uslanmaya başladı... artık öyle ulu orta yerde artık hoplayıp zıplamıyor... her şeyi izliyor fakat tepki vermiyor... içimizdeki çocuğu ne zaman öldürürüz ya da öldürmeye kıyabilir misiniz? içinizdeki çocuk büyüyünce zaten ölmüyor mu? bence yaşananlar yaşadıkların yaşadıklarımız bununla orantılı... onu yaşatmak istediğin kadar yaşatırsın... ne uzun ne de fazla... vazgçemek belki deen büyük sorun bu olsa gerek insan hayatında... içindeki çocuktan vazgeçmek........

ruhum bu aralar öksüz bir çocuk gibi... hep bir seyler arayıp sığınıp sahiplenilmek istiyor ama her defasında yanaştığı Limanlar ona bir yer göstermediği gibi bir sürü şeylerini de alıyor... her limanda çizdiğim dünyamın resimleri parça parça kopartılıyor... yap-boz gibi birleştirilmez ki artık... eksik parçaların yerine yeni resim cizsende orası hep yamali kalacak....

bazı insanlara göre mutsuzluğun umutsuzluğun boş yere... bazı insanlara göre sen boş yere üzülüyorsun.... bu yüzden seni anlamıyorlar...  anlamak istemiyorlar... başkasının mutsuzluğunu kendilerine geçmesinden korkuyorlar.... bu kadar benciller işte.... her şey de olduğu gibi yine herkes kendini düşünüyor.... dünyanın kanunu bu olmuş sanki.... aslında biraz anlamaya çalışsalar... ya da onuda geçtim... daha kolayı var aslında... onlar için çok kolay olacak ama diğer taraf için belki de hayatını kurtaracak bir şey... sadece bir omuz verse sorgusuz sualsiz... sormasa ne olduğunu ne bittiğini... sadece ortak olsa hüznüne acına sorgusuz sualsiz... sadece bir omuz verse.... sadece bir omuz....

aslında en çok bu halimi seviyorum ben... ölmeye bu kadar yakın olduğun başka anlarım yok benim... öyle korkusuzum ki bu anlarda.... her şey yapabilirim aslında.... ölmek sadece küçük bir başlangıç olur oysa....bir kerede yargılamadan dinlesen beni... ses çıkamartmasan... sessiz kalsan... sadece bir omuz versen kafamı yaslayacağım.... sadece istediğim bir omuz sorgusuz sualsiz.... neden diye sorma bu sevdiğim anı.... seviyorum işte nedensiz... daha çok kendim gibi...

sen hiç sevdiğin birini kaybettin mi?  hani böyle zamanı durdurmak istersin ya… o yokken günler geçmesin istersin… elinde tutmak kavramak istersin zamanı… ama bunu yapamazsın…       L&M

unutmak istedim ama unutamadım….. hayatından hala çıkaramadın da ondan…. böyle kafanı yastığa koyduğunda hala daha seninleymiş gibi… ama böyle uyanıp dışarı çıktığında seninle hiç olmayacakmış gibi geliyor…                         L&M

İnsanın birini etkilemesi demek ona kendi ruhunu vermesi demektir de ondan. bu insan kendi doğal düşünceleriyle düşünmez artık, kendi doğal ihtiraslarıyla yanmaz. erdemleri sahici değildir. günahları -günah diye bir şey varsa eğer- ödünçtür. bu insan başka birinin müziğinin bir yansıması olup çıkar, kendisi için yazılmamış bir rolde oynayan bir aktör. yaşamanın amacı kişinin kendini geliştirmesidir. doğamızın gereği kusursuz olarak gerçekleştirmek: işte her birimizin burada olmamızın nedeni budur. oysa şimdilerde insanlar öz benliklerinden korkuyorlar. görevlerin en yücesini, yani kişinin kendi öz benliğine olan görevini unutmuşlar. hayırseverliklerine diyecek yok. açları doyuruyorlar, dilencileri giydiriyorlar. gel gör ki kendi ruhları aç, çıplak. soyumuzda cesaret diye bir şey kalmamış. belki de hiçbir zaman yoktu. toplum korkusu -ki ahlakın temelidir-, bir de dinin püf noktası olan Tanrı korkusu: bizi yöneten iki şey işte bunlar. öte yandan, gene de ben şuna inanıyorum ki bir tek a

senden sonra çok değiştim ben…. o kadar değiştim ki herhalde görsen tanıyamazsın… bilsen ben seven herkesi kırıyorum… dinlemiyorum… umursamıyorum söylediklerini… bom boş yaşıyorum… ne söylediğimin farkındayım ne insanların ne sevdiklerimin… niye böyle biliyor musun? çünkü sen kafamın içindesin… senin fikrin kafamın içinde bir hayalet gibi… ve ben o hayaletle uyuyorum her gece… ne olur artık izin ver…. ne olur yaşamama izin ver… tekrar birilerini sevmeme izin ver… ölemem ben… öldüremem kendimi… beni sevenleri yalnız bırakamam… yanına gelemem… çok uğraştım seni getirmek için ama yapamadım… ne olur izin ver bana… biraz mutlu olmak istiyorum sadece o kadar… sen yanımda ol yine… kal… ama ne olur bana izin ver… üçümüz birden sevilemez miyiz?                       L&M