Düşümden arda kalan aklımdaki fotoğraflardan cebimdeki kelimelere…..

bazen istersin olmuyor ya... o zaman neden istiyoruz ki... tamam istiyoruz belki olur diye... umut ediyoruz... umut etmek çok kötü sanırım... olmayacak duaya amin demek gibi... anlamak istediğim ama anlamakta çok güçlük çektiğim sorular var bazen kafamda... hani şöyle düşün bir yolda yürüyorsun... her taraf bembeyaz... sonra bastığın yer bir yol oluyor... böyle Arnavut kaldırımlı taş yol olmaya başlıyor her adımından taşlar yeniden dizilmeye başlıyor ve önünde upuzun bir yol oluyor... sonra yürüdüğün yolun iki yanında mavi bir deniz belirmeye başlıyor.... sağın solun deniz ama önünde taşlı bir yol var... arkana bakıyorsun ama arkanda da gittiğin yol gibi bir yol... yürümeye devam ediyorsun aklında bin bir düşünce... ve o düşünceler havada bir balon gibi... ve o balonlardan birinin ipini yakalayıp sımsıkı tutuyorsun birden havalanmaya başlıyorsun... ayakların yerden kesiliyor... yürüdüğün yol aşağıda bir çizgi gibi kalıyor.. sonra yüzünde rüzgarı hissediyorsun... düşüncesine tutunduğun

iki kişilik toplumda sevgiyi dipdiri tutacak çareyi bulduklarını sanıyordu. evlenen iki kişinin gitgide sevgilerini yitirmelerinin baş sebebini aynı yatakta uyumalarında görürdü... uykuda başına buyruk yaşayan insan bedenini kendini koyvermişliğini; horlaması, yellenmesi, hepsinden çok o biteviye uyku soluması, kişinin bu bedende aramaktan hoşlanacağı gizlerin değerini düşürürdü.... gerçek sebep bu muydu acaba? yoksa içinde gizli bir ikiyüzlülükle, kim olursa olsun, bir başkasının kendini uyurken seyretmesini mi istemiyordu? (Aylak Adam)